ارزیابی تشخیص بروسلا آبورتوس با pcr و مقایسه آن با روش کشت

اهداف. بروسلوز یک بیماری زئونوز است که انتشار جهانی دارد. این بیماری از قدیم در نقاط مختلف ا یران شایع بوده و با توجه به عوارض اقتصادی و پزشکی حا ئ ز اهمیت است. با توجه به خسارات ناشی از شیوع بروسل وز ، کنترل و پیشگیری آن از اولویت ویژه ای برخوردار است. تشخیص به موقع و دقیق این بیماری نقطه شروع هرگونه برنامه مؤثر به منظور کنترل آن در انسان و دام است. روش های متداول تشخیص همیشه همراه با مشکلات فنی برای تشخیص عفونت می باشند. امروزه توجه محققان به روش های مولکولی و بویژه روش pcr جلب شده است. در این مطالعه کارآیی یک جفت پرایمر در چند نمونه انسانی و حیوانی ارزیابی شد. روش ها. سویه های استاندارد بروسلا از آزمایشگاه رفرانس تهیه و در شرایط استاندارد نگهداری شدند. کلیه مقالات منتشر شده در خصوص پرایمرهای اختصاصی بروسلا جمع آوری و نقاط ضعف و قوت ست های مختلف بررسی گردید و پرایمرهای اختصاصی برای تکثیر قطعه ژنومی is711 با توجه به مزایای آن انتخاب گردید. ژنوم سویه های استاندارد استخراج و شرایط pcr در آزمایشگاه بهینه شده و حساسیت و ویژگی آنها تعیین گردید. در انتها، تمامی سویه های کلینیکی (انسانی و دامی) با متد بهینه شده pcr ، آزمایش و با روش کشت و نیز نتایج سرولوژیک مقایسه گردید ند . یافته ها. نتایج مربوط به آزمایشات کشت و سرولوژی نشان دهنده قابلیت های محدود این روش ها برای تشخیص گونه های بروسلا می باشد. مطابق این نتایج در بین 42 نمونه مثبت سرولوژیک تنها از 6 نمونه با روش کشت ، باکتری ایزو له شد. از ده نمونه دامی که با روش کشت و pcr آزمایش شدند، حساسیت کشت 40 درصد و حساسیت pcr 60 درصد بود. ضمناً پنج نمونه انسانی که از نظر سرولوژیک مثبت تلقی شده بودند، به همین ترتیب آزمایش شدند که هر پنج نمونه با روش کشت نیز مثبت گردیدند، ولی تنها چهار نمونه را روش pcr تشخیص داد. نتیجه گیری.روش های متنوع تشخیص بروسلا اعم از روش کشت و روش های سرولوژیک مورد ت أی ید بوده ولی مشکلات و محدودیت های خاص خود را دارند. از آنجا که نتایج مربوط به ست های آزمایش شده هم خوانی قابل قبولی با یکدیگر نداشتند، این تحقیق به منظور دستیابی به یک ست قابل اجرا در آزمایشگاه های بالینی طراحی شد. نتایج حاصله حاکی از کارآیی مناسب پرایمرهای مورد استفاده است؛ هر چند حساسیت آنها با آنچه قبلاً گزارش شده بود مطابقت زیادی نداشت. به نظر می رسد با استفاده از شرایط و مواد استاندارد می توان به نتایج بهتری نیز دست یافت. عدم ردیابی بروسلا آبورتوس در یک نمونه بالینی در این تحقیق به خاطر مشکلات روش تشخیص نبوده است؛ بلکه احتمالاً به علت ویژگی بالای پرایمرهای مورد نظر بوده است.